حـسن بن راشد گوید، شنیدم امام صادق (علیه السلام) مى فرمود:

زمانى که خداى تبارک و تـعـالى بخواهد امام را خلق کند به فرشته اى دستور دهد که شربتى از آب زیر عرش گـرفـتـه بـه پـدر امـام بـیـاشـامـانـد، پـس آفـریـنـش ‍ امـام از آن شـربـت اسـت ،

آنـگـاه چـهـل شـبـانـه روز در شـکـم مادر است و صدا نمى شنود و بعد از آن گوشش براى شنیدن سخن باز مى شود، و چون متولد شود همان فرشته مبعوث شود و میان دو چشم امام بنویسد:

«کلمه پرودگارت به راستى و عدالت پایان یافت کلمات او را دگرگون کننده اى نیست و او شـنـوا و دانـاسـت» و چـون امـام پـیش از وى در گذرد، براى او مناره اى از نور افراشته شود که به وسیله آن کردار همه مردم را ببیند، و خدا بر خلقش به وسیله آن احتجاج کند.

منبع: اصول کافی،ج2،ص228،ح2.